Een lange neus naar mijn ‘demonen van het verleden’

Afgelopen twee weken waren druk. Druk met werken, druk met de man die bijna 2 weken naar het buitenland gaat, druk met de auto die er even geen zin meer in had, druk met de kinderen die toch ook af en toe hun aandacht nodig hebben, druk met mijn moeder en haar makelaar en de kijkers naar haar huis. En dan ook nog eens druk in mijn hoofd over mijzelf.

Hoe ga ik het nu aanpakken, dat nieuwe bedrijf? Training gedaan, certificaten binnen, maar dan? Je kunt natuurlijk van tevoren makkelijk bedenken dat je gaat starten met je praktijk, maar doe het dan maar eens even!

Waar begin je, hoe begin je?

Gelukkig hoef ik het niet alleen te doen. Morgen komen we met bijna de voltallige, allereerste Creatrix® Facilitators en Woman Transformologists® groep in Europa (!!) bij elkaar en gaan we een hoop praktische zaken met elkaar delen. Niet iedereen hoeft hetzelfde wiel uit te vinden natuurlijk.

Ook ga ik een afspraak maken om eens goed te sparren over mijn bedrijf en mijn branding. Een naam, een uitstraling. Wie ben ik, wat wil ik laten zien. En hoe doe ik dat dan?

Bovendien ga ik mijn bedrijf opstarten met een coach, die mij begeleidt in de opstart, zodat ik niet gehinderd word door voor de hand liggende beginnersfouten. Fouten zal ik best maken, maar ik weet zeker dat een hoop mij bespaard zal worden.

Wat mij het meest zal helpen, is het feit dat ik nu, na dik twee weken, nog steeds verschoond ben van al mijn eigen innerlijke obstakels. Alle sessies tijdens de training met mijn mede-cursisten hebben hun werk gedaan. Ik ben niet meer bang iets nieuws te starten, ik durf te vertrouwen op mijzelf en de fantastische methode die ik heb geleerd. Ik ben niet meer bang om in een negatieve gedachtegang meegesleurd te worden, ook al komen er vervelende zaken uit mijn verleden op mijn pad. Het doet me niets meer, alle demonen uit mijn vroegere leven kunnen hun goddelijke gang gaan, mij deert het niet meer!

Want ik zet een mooi bedrijf op en ga straks lachend een lange neus maken naar al die demonen. Mooie doelstelling, of niet?

 

Van negatieve emoties die je tegenhouden ….

… naar positieve emoties die je naar je doelstelling brengen!

Heb jij ze ook, die demonen uit je verleden of zelfs het heden, die jou belemmeren om écht te gaan voor wat jij diep van binnen graag wilt? Wil jij nu eens echt doorpakken en je professionele loopbaan of je eigen bedrijf op de kaart zetten zonder dat je denkt ‘moet ik het wel doen’, ‘kan ik het wel’ of meer van die gedachten? Ik vertel je graag hoe ik je kan helpen! Maak jij straks ook een lange neus naar JOUW demonen!

Ik ga het doen!

Ruim een jaar geleden ben ik met de Keuken van Yvette begonnen. In die tijd heb ik geleerd wat ik niet moet doen (Workshops Italiaans, gezond en brunch bijvoorbeeld) en wat ik juist wel moet doen: de Indische keuken.

In die tijd heb ik geleerd hoe Facebook werkt, hoe je blijkbaar door te delen (verhalen, recepten, foto’s en video’s) mensen naar je pagina kunt halen en ‘likes’ kunt krijgen.

Ik heb geleerd dat er steeds vaker, zo maar spontaan, via mijn site of mijn Facebookpagina, maar ook door mond-op-mond reclame, boekingen binnen komen.

Ik heb geleerd om te vertrouwen op mijzelf, dat ik het heus wel kan. Dat als je iets wilt, dat je er dan rete-hard voor moet werken, maar dat het je dan ook gaat lukken.

Met dát vertrouwen, ga ik een nieuwe sprong wagen. Mijn ándere passie ga ik nu aan bod laten komen. Al die jaren dat ik in de IT / Telecom zat, heb ik mij bezig gehouden met vrouwen en hun ambities. Met het wel of niet kunnen doorstromen naar hogere posities. Met het wel of niet bestaan van een glazen plafond. Met het wel of niet willen kiezen tussen privé en zakelijk. Met het wel of niet bestaan van een worklife balance.

Net op het moment dat ik me begon af te vragen of de Keuken mij voldoende bracht, in de zin van voldoening maar zeker ook op financieel vlak, kwam opeens een reeks berichten op Facebook voorbij.

Die dame, Nikolien Martina-Doorenbos van Moms&More, die zomaar naar Australië was gegaan. Alleen, zonder man, zonder kindjes, om een training te gaan volgen waar zij meer dan enthousiast over was geraakt. De berichtjes waren sprankelend, inspirerend, intrigerend. Ik reageerde, een beetje jaloers, met een ‘Wow, wat leuk! Jammer dat ik geen coach ben, anders zou ik dat ook graag willen doen’.

Ze kwam meteen bij me terug, Nikolien. En we hebben gesproken. En ze bracht me in contact met het Australische Institute of Women International.

En ik ben nu net zo enthousiast als Nikolien. Als ik erover praat, straal ik, ben ik vol passie over wat ik met deze methodiek kan doen. Als ik eraan denk, jeuken mijn vingertoppen, wil ik gaan starten!

De Creatrix® methode is ontwikkeld door en voor vrouwen. Want, dat weten wij natuurlijk allemaal, mannen en vrouwen zijn anders. En dat zie je helemaal duidelijk in de omgeving die ik zo goed ken: de IT / Telecom mannenwereld. Vrouwen die zich in die wereld willen profileren, in die wereld carrière willen maken, hebben enorm veel barrières op hun pad.

En wil je dan tóch in die wereld van macho mannen je carrière maken, ondanks de bezorgde mensen om je heen? Want heb je het niet al veel te druk? Je hebt dat nog nooit gedaan, kan je het wel? Wil je echt wel al je tijd in je carrière stoppen, want zeg nou zelf, het KDV zorgt toch niet zo goed voor je kind als jij zelf? En wat vind je man daar dan van, als jij meer gaat verdienen dan hij?

Waarmee ik maar wil aangeven: die barrières liggen niet alleen in de organisatie waar je werkt, maar ook in je eigen, vertrouwde, privé omgeving. Goedbedoelde adviezen, maar ga jij daarvan lekker verder je carrièrepad volgen of denk je dan ‘Zou ik het echt wel kunnen…?? Laat maar, ik zit ook eigenlijk al best wel goed’.

Komende week mag ik als deelnemer in de eerste groep cursisten in Nederland de training volgen tot Creatrix® Facilitator en Women’s Transformologist®  Een mondvol en betekent gewoon dat ik daarna vrouwen kan gaan helpen hun eigen  barrières te doorbreken waardoor ze veel beter hun eigen keuzes kunnen maken in hun eigen carrière. Waardoor ze zich  niet meer laten tegehouden door de stemmen in hun hoofd maar zich juist laten stimuleren door de nieuwe stemmen in hun hoofd: ‘Je kúnt het, ga ervoor!’

Datzelfde zegt mijn stem in  mijn hoofd. Ik ga ervoor, binnenkort start ik mijn tweede bedrijf. Mijn eigen coachingsbedrijf. Yesss!!!

 

 

 

 

Mag ik ook een bruine buik??

Ik ben lekker op vakantie en lig lui, met een gin tonic naast me, na een opfrisser in het zwembad, op te drogen in de zon. 

In bikini. 

Gisteren las ik de kop van een artikel waarin de vraag gesteld werd tot welke leeftijd en tot welk gewicht je nog een bikini kunt dragen. Say what? 

Ik krijg jeuk van dit soort artikelen. Vrouwen moeten juist meer zelfvertrouwen krijgen om wie ze zijn en niet veroordeeld worden om jaren en pondjes (of ponden). 

Naast mij zit een, overigens zeer aardige, heer. Mijn leeftijd of iets daarom heen. En behoorlijk aan de maat. Hij draagt een zwemshort en niemand heeft zich ooit afgevraagd of dat wel mag, met zijn leeftijd en zijn gewicht. En waarom ook?

Ik ben 52 en echt wel wat pondjes te zwaar. Mijn buik is niet strak en zelfs als ik mijn buik inhoud, hangt er nog steeds een rolletje over mijn bikini broekje.

Heb je daar een probleem mee? Dan kijk je maar lekker niet. Want ik wil ook gewoon een bruine buik! 

Ik huil die tranen wel

Te lang niet geschreven. Te veel. Te moeilijk. Want hoe schrijf je van je af, deel je, als het zó dicht bij is. Dat de liefsten in de wereld hiermee geconfronteerd kunnen worden. Dat wil je niet. Toch?

Inmiddels zijn we maanden verder, zijn we ook stappen verder. Dat wel. Maar nog steeds is het niet voorbij. Is het nog steeds zó moeilijk.

Hoe schrijf je van je af, hoe deel je, zonder je te branden aan de hete brij? Hoe komt je hoofd tot rust, zonder de relativerende antwoorden, zonder de bemoedigende reacties, zonder het begripvolle zwijgen?

Soms is het zo verstikkend, dan kán ik niet meer, dan wil ik niet meer. Maar dan zie ik mijzelf de volgende dag toch weer door gaan. En dan gaat het ook wel weer, dan zakt het weer weg. Tot de volgende keer.

Zoals gisteren dus. Weer die confrontatie. Dus ik ga het nu proberen. Van me af schrijven. Delen. Zonder me te branden aan de hete brij.

Een situatie schets. Een man, een vader. Die iets doet, iets heel doms doet. Iets wat ook verboden is. Iets wat gevaarlijk is. Niet alleen voor hem maar ook voor de kinderen. Gevaar voor lijf en leden. Wat dat aan gaat, liep het goed af.

Als de ene ouder blijk geeft van onverantwoordelijk gedrag ten opzichte van de kinderen, moet de andere ouder dubbel zo oplettend zijn. Die andere ouder, dat ben ik. En ik beweer niet dat ik overal gelijk in heb. Ik handel alleen uit emotie, puur uit gevoel. Beschermingsdrang. Contact met hun vader wil ik niet in de weg staan, hoe zou ik dat kunnen? Maar hen naar hem toe laten gaan, terwijl ik niet weet waar en hoe. En alle andere vragen er nog bij, hoe zou ik dat kunnen? Ik word nog misselijk als ik aan de waarschuwende officiële brief denk. Ik zie het nog voor mijn ogen draaien als ik aan het telefoongesprek denk waarin mij verteld werd wat er allemaal had kúnnen gebeuren.

Alles heeft hij laten vallen en hij is vertrokken. Naar het buitenland. Mij achterlatend met een enorme hoeveelheid ellende. Schuldeisers konden hem niet meer vinden, maar mij vonden ze wel. Het huis is dankzij familie en vrienden leeggehaald en zelfs inmiddels verkocht. Nu de restschuld nog…

Ik weet formeel niet waar hij is, via gesprekjes met de kinderen weet ik nu wel in welke stad. Ik weet wat hij vertelt, over wat hij daar doet. Ik weet ook wat anderen vertellen, over wat hij daar doet. Een ander verhaal. En ik ben dus niet gerust. Wil eigenlijk helemaal niet dat de kinderen daar heen gaan. Maar hoe houd ik een kind van 18 tegen?

En nu vraagt het kind van 18 of hij het kind van 14 mee mag nemen. Want papa geeft hen een vakantie, dicht bij hem. En ik weet nog steeds niet of het veilig is of niet. Of er iets kan gebeuren of niet. Ik zeg dat ik in dit geval, zo ‘not like me’, niet kan argumenteren op logica, dat ik hierin alleen maar emotioneel ben. Alle beren op de weg die ik benoem, weerleggen de kinderen, overduidelijk met door hem gegeven antwoorden. En hoe kan ik de kinderen uitleggen dat ik zíjn antwoorden niet serieus kan nemen, dat ik hem niet meer vertrouw, niet meer geloof? Na die 28 jaar, waarin ik door door schande en schade (beiden letterlijk!) heb moeten leren dat hij kan liegen en bedriegen. Dat hij zijn eigen verhalen gelooft, waardoor het voor hem niet eens meer liegen is.

Maar dan is daar de keerzijde. Het kind, met tranen in de ogen, met een vader die zo ontzettend gemist wordt. Het kind, met boosheid naar de moeder omdat die in de weg staat. Tegen houdt. De vader-kind relatie verstoort. Díe moeder, die wil ik niet zijn. Ik wil niet dat mijn kinderen verdriet hebben, gebukt gaan onder de daden van hun ouders. Ik wil niet dat ze huilen als ik die tranen kan tegenhouden.

Ik besef me dat ik ze niet tot in lengte der dagen kan tegenhouden. De geruststellende antwoorden die ik nodig heb, zal ik niet krijgen, nu niet en later niet. Want er komt steeds weer iets. Het houdt nooit op, de hoop daarop heb ik opgegeven. We zullen moeten omgaan met wat op ons pad komt. Niet alleen ik, maar ook de kinderen. Dat je pad niet alleen maar één groot feest is, dat weten de kinderen inmiddels wel. En opvoeden is ook loslaten, dus ik ga  langzaam aan het idee wennen dat ik ze moet laten gaan. Ik hoop, ik bid zelfs, dat het goed gaat. Dat het een mooie vakantie wordt. Zonder tranen. Die huil ik wel…

Een gemist moment…

De eerste keer dat ik door had moeten hebben dat hij andere normen en waarden had dan ik, was het moment dat we voor het eerst een heftige ruzie hadden. We waren nog niet zo lang daarvoor gaan samenwonen, in een mooie opgeknapte bovenwoning in het centrum van Gouda.

Om waarschijnlijk iets onbenulligs hadden we woorden en hij deed iets wat ik niet wilde pikken: hij deed mijn computer uit, zonder dat mijn gegevens gesaved waren. Erg boos en op hoge poten stond ik tegenover hem en duwde hem weg. Waarop hij me uitdaagde: ‘Sla dan!’. In mijn domheid liet ik me uitdagen en sloeg hem in zijn gezicht. Niet hard, want slaan zit helemaal niet in mij, ik kán iemand gewoon niet hard slaan. Wat ik niet verwachtte is dat hij keihard terug sloeg. Met vlakke hand op mijn wang, op mijn oor. Ik wankelde en viel op de grond, waarop hij me nog een schop gaf.

Totaal verbijsterd ben ik weer opgestaan en ben naar de slaapkamer gelopen. Ik was duizelig en had een ontzettende piep in mijn oor. Ik ben even gaan liggen en een uur later was de duizeligheid en de piep nog steeds niet weg.

Ik heb de dokter gebeld en kon meteen langs komen. Er werd een gescheurd trommelvlies geconstateerd. Hier ben ik later aan geopereerd, het gat is gedicht, maar ik heb nog steeds een constante suis in mijn oor.

Ik ben toen niet bij hem weggegaan. Zoals ik er nu naar kijk, met alle ervaring en wijsheid van de jaren hierna, had ik toen weg moeten gaan. Een ruzie kan uit de hand lopen, natuurlijk. En als je er beiden later spijt van hebt, kan het denk ik heus wel weer goed komen en kan het vertrouwen in elkaar blijven. Tot mijn stomme verbazing echter heeft hij hier nooit spijt van gehad. Zijn stelling was gewoonweg dat ik hem als eerste sloeg en hij dus alle recht had om terug te slaan.

Het is een gemist moment. Ik ben me ervan bewust dat alles wat je mee maakt, de basis is voor datgene wat erna komt. Dus ook de goede dingen. Mijn kinderen, mijn huidige partner. De persoon die ik ben.

Maar iedereen die nú op een vergelijkbaar moment in het leven staat, zou ik willen adviseren: ga! Je kunt het ook alleen, echt waar!

Bij twijfel niet doen…

Ongeveer 8 maanden geleden heb ik me, ook in berichten op mijn blog, hoogst verbaasd over de gedragsverandering van mijn ex. Heb zelfs een posting de titel Het voordeel van de twijfel? gegeven.

Ik zal niet uitweiden, maar het is allemaal anders gelopen. Niks voordeel van de twijfel. Voortaan alleen nog maar ´Bij twijfel niet doen´.

Deze quote bewijst zich. Het beloofde licht werd diep-zwarte duisternis. En nu, opeens, zomaar out of the blue, komt het ware licht. Gebracht door de man van mijn nieuwe leven. Het is goed…

Sprong in het diepe

Vorige week ben ik ergens tegen aan gelopen, waardoor mijn plannen opeens heel concreet kunnen worden. Sinds vorige week ben ik in gesprek om daadwerkelijk een kookstudio over te nemen. Hoe ik er ook naar kijk, welk doom-scenario ik er ook op los laat, het is en blijft een optie die serieus genomen moet worden.

En sindsdien vechten er twee Yvette’s in mij. De ene is constant op zoek naar zekerheid. Financiële zekerheid. De voorzichtige Yvette wil het liefst vandaag al weten hoeveel de kookstudio gaat kosten en hoeveel het gaat opleveren. Voorzichtige Yvette wil zeker weten dat het ondernemen voldoende oplevert om economisch zelfstandig te blijven.

Maar er is ook een Yvette die het nu eens een keer wil wagen, die weet dat het een kans uit duizenden is die, als ze dit voorbij laat gaan, nooit meer zal komen. Ze zal er altijd spijt van hebben als ze het niet doet.

Dat laatste is de reden waarom ik het ga doen. Voorzichtige Yvette heeft wel de regie in handen, zodat er geen onnodige risico’s worden genomen. Maar de ondernemende Yvette mag los. En gaat los!

De ideeën zijn niet  te stuiten, er ontstaan plannen voor ontzettend leuke workshops en kookcursussen. Een hele lijst relaties moet benaderd worden om te peilen of ze mee willen in mijn ideeën, zodat het mes aan twee kanten kan snijden.

Nu ik helemaal los mag gaan betekent dit dat ik de startersperiode bij het UWV ga aanvragen. Ik heb geen idee hoe lang het proces duurt, voordat ik toestemming heb, dus dat moet snel. Mijn cijfers fine-tunen en inleveren dat businessplan!

Tegelijkertijd moet ik aan de slag met de financiële onderbouwing: hoe kom ik het eerste jaar door?

Lieve mensen, ik ga ervoor, ik doe het. Ik vind het eng, maar ik spring in het diepe!

What are words worth…

Vandaag is de laatste oude dag en sta ik op de drempel naar de nieuwe dag. Afsluiten, deur dicht. De ene laptop leeg, de andere aan het vullen. De ene telefoon terug naar fabrieksinstellingen, de andere inmiddels helemaal opgetuigd.

En het voelt goed. Afgelopen week nog een stevige ‘lesson learned’. Niet afgaan op vertrouwen, maar op zeker weten. Iemands woord is dus niet zo veel waard, zelfs niet op schrift. Dat deed wel even pijn.

Gelukkig vond deze les plaats in de af te sluiten tijd. Gelukkig was het geen domper in mijn nieuwe bestaan. In mijn nieuwe bestaan heb ik tot nu toe alleen nog maar mooie belevingen. Nog steeds ben ik vol passie en enthousiasme aan het werk om echt van start te kunnen gaan.

Iedereen die ik spreek, is positief. Het voelt zo goed, het geeft mij het vertrouwen dat ik mijn bedrijf echt kan opzetten en dat het succesvol gaat worden.

Natuurlijk zullen er ook tegenslagen te verwerken zijn, straks. Natuurlijk gaat het ook wel eens mis. Maar wie heeft er ooit succes behaald zónder een keer te vallen of op zijn minst een keer te struikelen?

Het zullen wijze lessen zijn om verder te gaan, om het opnieuw, maar dan net even anders, weer te proberen.

De les van deze week neem ik mij ter harte, zal ik in mijn nieuwe bestaan niet meer maken. Niet afgaan op toezeggingen, laat eerst maar zien. Want, zo heb ik maar weer eens ervaren, what are words worth….

Is dit alles?

Deze week ben ik jarig, 51 jaar word ik. Ik zit er niet mee, hoor, die leeftijd. Als ik terug kijk dan ben ik nu gelukkiger dan, pak ‘m beet, 10 jaar geleden. Of 20 jaar geleden. Dus leeftijd, nee, geen enkel probleem.

Ik sta er wel steeds meer bij stil dat ik inmiddels mag aannemen dat ik over de helft ben, dat ik niet nog een keer 51 jaar voor me heb, zeg maar. En dan ga ik soms wat raar denken. Of ik alles wel goed geregeld heb voor de kinderen, bijvoorbeeld. En ook denk ik dan aan Doe Maar. Ja, je weet wel, ‘Is dit alles’….

Nee, denk ik dan meteen opstandig, natuurlijk niet. Er is nog zoveel wat ik wil doen.

Alaska, bijvoorbeeld, om het Noorderlicht te zien. Want dat staat toch wel hoog op mijn wensenlijstje. En ja, ik weet dat je dan ook naar Noorwegen of Finland kunt, maar op de een of andere manier heb ik iets met Alaska. Lijkt me super. Hoe ik in die kou moet overleven, geen idee, dat zal me vast niet meevallen. Het Noorderlicht zal alles dubbel en dwars waard zijn, denk ik.

En Zuid-Afrika, ook zoiets. Ik wil dolgraag een rondreis maken, een wijnroute uiteraard. Lekker decadent van de ene wijnproeverij naar de andere. Buiten aan vrolijk gedekte tafels lekker eten en drinken. Zie je me al zitten?

En natuurlijk, last but not least, ik moet mijn rondreis in Indonesië maken. Ik heb mijn stamboom van vaders kant uitgezocht tot ver in de 17e eeuw en alle verblijfsplaatsen van mijn voorouders in Nederlands-Indië vormen mijn route.

.

Natuurlijk weet ik dat je dit soort wensen niet steeds moet uitstellen tot later, want wie weet komt het er dan niet meer van. Om welke reden dan ook. Genieten moet je niet uitstellen. Je moet het je wel kunnen veroorloven, natuurlijk. Organisatorisch, met de kinderen bijvoorbeeld. En, nog belangrijker, financieel. Bij ons staan deze wensen nog eventjes op een lijstje, tot betere tijden zijn aangebroken.

Dus meer reizen wil ik graag. Is dit alles?

Nee, denk ik nu, nog opstandiger. Natuurlijk niet! Ik word niet al 51, ik word pas 51. Tot aan mijn pensioen mag ik nog 17 jaar werken, dus hallo, afgeschreven ben ik echt niet.

En het borrelt hoor, er borrelt al een tijdje iets bij mij. En nu, juist nu is het tijd om het vorm te gaan geven.

Toeval bestaat niet, denk ik altijd. Afgelopen week zijn er twee dingen gebeurd die mij het juiste zetje in de rug hebben gegeven. Dit is niet zo maar gebeurd, het is het resultaat van mijn idee en initiatief. Hierbij denk ik aan het boek van Stefanie Hoogland ‘De Flamingo Factor‘, een inspirerend boek met tips en adviezen om met nog meer plezier en ambitie te werken aan jouw eigen bedrijf en jouw succes. Ik heb notabene zelf in een recensie de belangrijkste boodschap geschreven:

Jouw leven, Jouw bedrijf, Jouw succes. Geen twijfel over mogelijk: de bal ligt bij jou!

Hoogste tijd om mezelf hier nu mee om de oren te slaan. Het initiatief is genomen, de bal is gaan rollen.

Is dit alles?

Nee, roep ik nu keihard. Natuurlijk niet, dit is pas het begin. Dus actie, kom op! En de eerste stap is inmiddels genomen, ik heb een bedrijfspagina op Facebook aangemaakt: Uit de keuken van Yvette. Die moeten jullie natuurlijk massaal gaan liken.

Ik ben in gesprek met mensen, ik ben plannen aan het ontwikkelen, voorbereiden en bespreken. Dit deel ik natuurlijk pas als de plannen concreet zijn.

Dus, is dit alles? Nee, ben je gek, nog lang niet!

Vooral niet gezien

Ik moest er opeens van de week weer aan denken, dankzij de Top2000: Emerson, Lake and Palmer met het nummer Peter Gunn (klik als je niet weet welk nummer het is, of als je het gewoon nog even wilt horen). Live versie van een concert uit 1974. Ladies and gentlemen, Emerson…. Lake…. and Palmer…

In 1974 was ik 10 en het is zeer waarschijnlijk dat ik het nummer niet toen al kende. Maar toen ik een jaar of 16-17 was, dus begin jaren ’80, kende ik het in elk geval. Op een middag kwam ik uit school. Mijn vader en moeder allebei aan het werk, broer en zus nog op school, dus ik was alleen thuis.

Wij woonden toen in Wijk bij Duurstede, op een soort hofje. Voor ons huis alleen een voetgangerspad, wat voornamelijk gebruikt werd door ouders en kinderen van en naar de basisschool schuin tegenover ons huis. Achter ons huis was de tuin en daarachter een garage, op een pad alleen voor bewoners. Omdat wij het een-na-laatste huis bewoonden kwam er dus vrijwel nooit iemand langs. Ik leg dit even uit, om te benadrukken hoe alleen ik me voelde. Alleen en vooral niet gezien. Vooral niet gezien.

Ik moet me heel erg lekker in mijn vel hebben gevoeld, pubers kunnen ook wel eens anders hebben natuurlijk, maar ik voelde me echt heel erg goed. Ik had de radio aangezet en opeens kwam dus dat nummer voorbij.

Of jullie dit ook vinden, weet ik niet, maar ik vind het een heel opzwepend nummer. Maar het is niet echt een dansnummer. Tenminste, niet voor bij een schoolfeest, bijvoorbeeld. Maar ik was alleen. En niet gezien. Vooral niet gezien…

Was het die tijd, of was het eerder, echt ik weet het niet meer, maar mensen van mijn generatie kennen Toppop natuurlijk nog wel. En Penny de Jager dan dus ook. Ik vond Penny de Jager echt super, wow, zoals zij kon dansen, dat wilde ik ook.

Ik zat in elk geval al op dansles. Echte dansles, die bij je opvoeding hoort, zeg maar. Of, ik moet zeggen: hoorde. Want welke puber zit nu nog op dansles? Ik hoef er bij mijn pubers niet mee aan te komen. Maar ik zat er dus wel op. Met mijn broer en mijn beste vriendin. Ik durf te zeggen (en kan het bewijzen met mijn cijfers) dat ik het best goed kon. Ballroom en Latin American, beiden was ik best goed in. Maar dat is natuurlijk niets vergeleken bij Penny de Jager.

Die middag voelde ik me goed. En Peter Gunn was op de radio. Ik was alleen. En niet gezien. Vooral niet gezien.

Ik danste. Ik danste alsof ik Penny was. In de studio van Toppop. Ik was een met de muziek. Als ik er aan denk, voel ik het nog, zie ik mezelf dansen. Totaal opgegaan in de muziek. De kamer door, armen zwaaiend in de rondte, in de hoogte. Mijn bovenlichaam draaiend, heen en weer, wild met mijn haren om me heen. Vrij, bijna los van de grond, zwevend op de zware dreun van Peter Gunn. Ik droeg waarschijnlijk gewoon een spijkerbroek, maar ik danste alsof ik het witte jurkje van Penny de Jager droeg.

Deze herinnering zou ik waarschijnlijk allang kwijt zijn, als ik een week later niet door mijn buurmeisje werd aangesproken. Dat buurmeisje woonde achter ons, schuin tegenover ons huis. En zij had een kamer op zolder. En als ze uit haar raam keek, keek ze recht onze woonkamer in….. Ze sprak me aan. ‘Wat kan jij goed dansen.’….

Waarschijnlijk had ze dat nooit tegen me gezegd als ik niet had gedanst met de vaste overtuiging dat ik niet werd gezien. Ik danste alles eruit wat ik in me had, omdat niemand kon zeggen ‘Joh, doe normaal’. Niemand kon zeggen ‘Stel je niet aan’. Niemand kon zeggen ‘Dat kan je helemaal niet’. Het gevoel niet beoordeeld te worden, onbespied te zijn, haalde het beste uit me.

Nu, in januari 2015, houd ik me vast aan die gedachte. Ik ga doen, wat ik graag wil doen, alsof niemand mij ziet. Ik ga me niet druk maken over wat iemand anders ervan denkt. Want dit wordt het jaar waarin het beste van mijzelf eruit gaat komen. Alsof ik niet wordt gezien. Vooral niet gezien.