Ik kom er weer aan!

Het ‘gooi het er maar uit’ heeft veel met me gedaan afgelopen weken. De herinneringen vlogen me aan en ik werd er bepaald niet vrolijk van. Dat heeft het thuisfront hier ook goed geweten.

Ook al ging ik met een donkere bril door de dagen heen, er was aan de andere kant wel de opluchting dat ik het eruit had gegooid. Ook al is het nog maar een klein deel van het verhaal.

Niet alleen via mijn blog, ook tijdens gesprekken met mensen ben ik niet meer terughoudend over die periode maar vertel ik meer wat er is gebeurd. En langzaam geeft het me rust. Ik merk dat ik, ook al is een groot aantal zaken niet veranderd en dus niet opgelost, me er veel meer in kan berusten en van me af kan zetten.

En ik merk dat het weer begint te kriebelen. Ik wil wel weer iets doen. Anders dan koekjes bakken. Anders dan elke dag boodschappen doen. Anders dan elke dag denken ‘morgen strijk ik wel’.

Ik wil er weer bij horen, het verschil gaan maken, voor klanten, voor collega’s. De deur uit, en ’s avonds thuis komen, vol energie en vertellen over wat er zo goed ging die dag.

Natuurlijk, ik weet het, niet te hard van stapel. Doe ik niet, echt. Ik begin volgende week met een dag. Kijken hoe ik me het best nuttig kan maken zonder te veel verwachtingen te scheppen, zonder mezelf al teveel druk op te leggen.

Maar ik ga het doen. Die bodem van de put, die ken ik nu wel. Ik ben mezelf daar tegen gekomen, heb gehuild, geschreeuwd en getierd. Maar nu is het tijd de ladder vast te pakken en de eerste treden te beklimmen.

Ik kom eraan!

 

Vrouw van de wereld…

Ruim 17 jaar geleden begon mijn carrière een mooie richting op te gaan. Geen kantoorbaan meer maar als projectmanager bij een softwarebedrijf en later een internetprovider, ik deed zowel nationaal als internationaal projecten. Voor mijn werk korte reisjes naar Stockholm, Kopenhagen, Praag, Boedapest, Wenen, het ging maar door. Ik voelde me vrouw van de wereld.

Thuis was alles goed geregeld, anders kan je dat natuurlijk niet doen. Ik was, vond ik, toch wel erg gelukkig met een man die het prima vond om parttime te werken (eigen klusbedrijf) en daarnaast grotendeels voor de zorgtaken op te draaien. In de praktijk werkte het zo dat mijn moeder 1 dag per week oppaste, de kinderen 2 dagen naar het KDV gingen en hun vader nam de rest van de week op zich. Toen ze naar school gingen, bleven ze op school lunchen en hadden we verder geen opvang. Boodschappen doen, eten koken, huis redelijk aan kant, allemaal zijn taken. Ik zorgde in het weekend voor de was.

En ik dacht dat ik het prima voor elkaar had.

Tot die vreselijke dag dat de waarheid niet meer verborgen kon blijven. Ik, vrouw van de wereld, ik, die haar projecten keurig op orde had, ik, die precies kon aanvoelen wanneer een klant of een teamlid wat extra aandacht nodig had, ik had helemaal niet door dat het thuis niet goed ging!

Toen het niet meer te verbergen viel, kwam het hoge woord er eindelijk uit: hij had grote schulden opgebouwd door te gokken. Gokken??? Hoezo gokken, wanneer dan? Het bleek dat hij helemaal niet 3 dagen per week aan het werk was, het bleek dat hij met een groep vrienden(?) elke dag bij iemand thuis aan het kaarten was. Om geld. Om veel geld. Om heel veel geld. En nu zat hij in de problemen, want dat geld moest betaald worden.

Hij had er spijt van, ontzettend veel spijt van. Hij zou het nooit meer doen, echt, nooit meer. Hij zou het goed maken met me.

Ja, ik heb het betaald. En wat deed ik vervolgens? Ik, de vrouw van de wereld? Ik dacht dat daarmee alles was opgelost. Hij had immers spijt. Hij zou het immers nooit meer doen. Dus er was geen probleem meer.

Toch….?

 

 

 

Demonen van het verleden

Er is geen ontkomen aan, de ‘donkere gedachten’ zijn niet meer tegen te houden. De demonen van het verleden blijven zich aan me opdringen. Liefst verdring ik het weer, ware het niet dat ik vind dat ik nu maar eens een keer moet beginnen met verwerken. Het heeft lang genoeg geduurd.

Er komen herinneringen voorbij die ik al bijna was vergeten. Flarden soms, maar soms ook haarscherpe beelden, alsof ik mezelf terug zie in een film.

Schaamte overvalt me. Heb ik dat laten gebeuren? Ik stond erbij en ik keek ernaar. En ik liet het toe.

De eerste 10 jaar waren goed. Ook wel eens problemen, maar binnen ‘normale’ kaders. Daarna ging het mis. Verslaafd was hij, aan cocaïne en drank. En gokken, dat ook nog.

In het begin had ik niets door. Ik was nog nooit met drugs in aanraking geweest. Ja, 2 halen van een joint, toen ik 17 was of zo. That was it. Dus toen de drugs over mijn drempel het huis binnen kwamen, had ik niets door. Wist ik veel. Ja, hij was anders, maar ik merkte eigenlijk alleen maar de non-interesse. Het vele slapen. En het drank gebruik, dat merkte ik wel. Dat er veel geld doorheen ging, dat merkte ik ook. Maar er iets over zeggen, dat deed ik maar niet meer.

Flashback

Een keer in de week ben ik in Groningen, een kantoordag. Bijkletsen met collega’s, administratie bijwerken, declaraties inleveren. Vergaderingen, urenstaten invullen. Leuke dag wel. Zit in net in gesprek met een leuke collega, word ik gebeld: mijn man. Ik neem vrolijk op ‘Hoi, wat ben je aan het doen?’. De vrolijke lach bevriest op mijn gezicht als hij schreeuwt dat ik de boodschappen in het vervolg wel zelf kan gaan doen. Ik begrijp er niets van, ik vraag voorzichtig wat er aan de hand is. ‘Ik sta voor paal bij de kassa!’ schreeuwt hij, er staat geen geld meer op de rekening! Ik begrijp er niets van, ik had toch begin van de maand het boodschappengeld overgemaakt naar de gezamenlijk rekening? Intussen ben ik weggelopen bij mijn collega en ik sta in het trappenhuis. Ik weet niet wat ik kan doen, ik probeer hem te sussen en zeg dat ik zo snel mogelijk naar huis kom en dat ik het ga regelen. 

Ik besef nu dat ik maar al te vaak iets niet wilde weten. Er niet over wilde nadenken, er niet over wilde praten. Want dan was het er niet en kon ik mijn leven verder leven. De gedachte dat je de beslissing moet nemen om je gezin uit elkaar te laten vallen, die dreiging doet je adem stokken, verlamt je als je eraan denkt. Dus dacht ik er maar niet aan.

Het is me natuurlijk niet gelukt. Er komt altijd een moment dat de werkelijkheid je met een grote nietsontziende golf overspoelt.