De weken vliegen voorbij, zelfs nu ik vrijgesteld ben van arbeid, zoals dat zo mooi heet. Je zou zeggen dat ik nu zeeën van tijd heb, alles op mijn gemak kan doen, maar op een of andere manier is er iedere dag wel weer iets wat ik wil doen, maar niet aan toe kom.
De laatste paar maanden deed ik echt vrijwel niets, behalve de ‘verplichte leuke dingen’ om mijn burn-out te bestrijden. Dat is denk ik inmiddels aardig gelukt. Ik begin nu echt steeds meer mezelf weer te worden. Met alle voor- en nadelen, zeg maar. Zo merk ik dat ik weer volop aan het plannen ben en schemaatjes aan het opzetten ben in diverse nieuw aangemaakte agenda’s. Als ik nu mijn agenda open dan zie ik de agenda’s voor mijzelf, de kinderen en de man.
Voor mezelf heb ik inmiddels ook een aparte ‘keuken-agenda’ toegevoegd zodat ook mijn keukenactiviteiten goed ingepland kunnen worden. Elke agenda heeft een eigen kleur.
Het weekend start bij mij op zaterdagochtend met uitgebreid een weekmenu samenstellen. Ik zoek er foto’s bij en post het op Facebook. Het weekmenu plan ik vervolgens ook in mijn agenda zodat ik aan de hand van mijn agenda de boodschappenlijst kan maken.
Op zaterdag weet ik dus al welke gerechten ik die week eet. Ik krijg hier regelmatig reacties op, velen weten vandaag niet waar ze morgen trek in hebben, dus vooraf plannen is voor hen geen goede optie. Nou is het argument van niet weten waar je trek in hebt niet echt op mij van toepassing. Ik heb altijd trek in alles: volgens de man een echte Indo: ik praat over eten of ik eet. Zegt hij. Volgens mij valt het wel mee. Hoewel ik net achter mijn laptop zat te eten, maar dat terzijde.
Als het weekmenu klaar en ingepland is, check ik wat voor activiteiten de kinderen hebben die week en of er afspraken van de man zijn waar ik rekening mee moet houden. Omdat ik vanwege mijn burn-out nog regelmatig black-outs heb in mijn geheugen en dus plat gezegd alles vergeet, is dat reuze handig. Maar het is meer dan dat, voor mijn burn-out deed ik het ook. Overal lijstjes, to-do’s, post-its… Haha, een bekentenis: voor mijn huishouden en de klusjes voor de kinderen gebruik ik de app Wunderlist!
Vanaf nu komt er nog een activiteit bij, ik denk in een aparte agenda (want een ander kleurtje). Ik ga elke dag schrijven. Nu ik voor mijn project National Novel Writing Month aardig aan het tikken ben (15.000 woorden) begint het toch echt wel te kriebelen, ik wil dit echt! Het verhaal vordert gestaag, hoewel ik redelijk achter loop met woorden, vormt het verhaal zich meer en meer. Het aardige is dat ik soms niet weet hoe het verder gaat, maar dan schrijft het verhaal zichzelf ergens naar toe. Een wonderlijke ontdekking. Het schrijven is overigens een eerste stap, wat doe ik daarna? Ik vind het redelijk spannend wat de reacties zullen zijn. Aan wie laat ik het lezen, durf ik het wel te laten lezen door anderen? Voor nu is dat nog even geen probleem, ik moet namelijk nog minstens 35.000 woorden.
Afgelopen week ben ik ook nog eens eindelijk gestart met het schrijven van een artikel voor de site infonu.nl. Dat is een site waar je artikelen voor kunt schrijven. Als ze goedgekeurd en dus geplaatst worden krijg je zelfs een deel van de advertentie opbrengst. Dit gaat overigens pas in na vijf goedgekeurde artikelen. Mijn eerste artikel is inmiddels geplaatst (voor de geïnteresseerden, het gaat over het ombuigen van de studiefinanciering naar een sociaal leenstelsel http://financieel.infonu.nl/diversen/145017-het-sociaal-leenstelsel-voor-studenten.html). Het is mijn bedoeling om daar met regelmaat te schrijven en dat valt niet mee. In tegenstelling tot een blog, moeten de artikelen informatief, neutraal en tijdloos zijn. Een heel andere manier van schrijven, wat ik als enorme uitdaging zie.
Dus elke ochtend ga ik inplannen als ‘schrijftijd’. Eerst de kinderen de deur uit en vervolgens fris gewassen achter de laptop. Nu eerst even die agenda aanmaken en inplannen….
