Eicellen invriezen bij Apple en Facebook?

Alle kranten berichtten erover: Facebook en Apple zijn bereid het invriezen van eicellen van hun vrouwelijke werknemers te betalen. Onder het mom van ‘Eerst carrière, dan kinderen’ hebben ze een budget van $ 20.000 per vrouw beschikbaar. Inmiddels is er al een aantal werkneemsters van Facebook die gebruik hebben gemaakt van dit aanbod.

 

(van http://www.umcg.nl)

Aangezien ik in een periode van 5 jaar 4 ivf-behandelingen heb ondergaan om uiteindelijk 2 kinderen te mogen krijgen, weet ik wat een dergelijke behandelingen voor een vrouw betekent: in eerste instantie een vruchtbaarheidsbehandeling met hormonen, om zo veel mogelijk eitjes te produceren en dan een punctie (bij mij zeer pijnlijk, maar niet iedereen ervaart dit zo) om de eitjes te ‘oogsten’. Vervolgens, wanneer de bevruchte eicellen teruggeplaatst worden, moet je wederom met hormonen je lichaam in optimale staat brengen om deze bevruchte eicel te ontvangen. Waarbij je in de eerste plaats maar moet hopen dat het ontdooiproces goed verloopt en de eicel daadwerkelijk levensvatbaar is.

Tijdens de behandeling kunnen er nare complicaties optreden (zo belandde ik in het ziekenhuis met een eierstok-ontsteking) maar ook zonder dat, is de behandeling al behoorlijk zwaar. Bovendien is er geen garantie dat je vervolgens na een aantal jaren daadwerkelijk zwanger raakt van een van de bevroren eicellen. Het is dus een ingrijpend proces om de vruchtbare jaren van de vrouwelijke werknemers van Facebook of Apple op te rekken. En dat zonder enige medische noodzaak!

Waarom zouden bedrijven als Facebook en Apple dit doen? Deze technologiebedrijven stellen zelf dat ze hiermee meer kans hebben de vrouwelijk werknemers, die al schaars zijn in die wereld, te behouden en bovendien dat ze hiermee meer kans maken nieuwe vrouwelijke werknemers van buitenaf aan te kunnen trekken. Het feit dat een aantal vrouwen al gebruik heeft gemaakt van deze regeling, bevestigt natuurlijk dat er ook behoefte aan deze regeling is.

Blijkbaar zien deze vrouwen geen andere optie dan het invullen van hun kinderwens uit te stellen en wordt het combineren van carrière en gezin, nu in plaats van later, door hun werkgever niet voldoende ondersteund.

Het lijkt er echter op dat deze bedrijven wel degelijk het combineren van carrière en gezin willen ondersteunen: Facebook geeft medewerkers een bedrag van 3.000 euro als ze voor het eerst vader of moeder zijn geworden. Ook is een kinderopvangregeling opgenomen in de secundaire arbeidsvoorwaarden en betalen ze mee aan adoptiekosten. Eerlijk is eerlijk, er zijn genoeg bedrijven op te sommen die deze regelingen niet in hun arbeidsvoorwaarden hebben zitten.

Hoe jammer dat deze lijn van ondersteuning niet wordt doorgetrokken om medewerkers nog meer te stimuleren om hun carrière met een gezin te combineren. Juist vrouwen die deze gelegenheid krijgen, hebben de neiging zeer loyaal naar hun werkgever te zijn en niet makkelijk over te stappen naar een andere werkgever.

Het zou zowel Facebook als Apple sieren als zij het budget van $20.000 per medewerkster omzetten in betere regelingen voor zwangerschaps- en bevallingsverlof, goede kinderopvangregelingen, flexibele werktijden, thuiswerkmogelijkheden en mogelijkheden tot ouderschapsverlof.

Vrouw van de wereld…

Ruim 17 jaar geleden begon mijn carrière een mooie richting op te gaan. Geen kantoorbaan meer maar als projectmanager bij een softwarebedrijf en later een internetprovider, ik deed zowel nationaal als internationaal projecten. Voor mijn werk korte reisjes naar Stockholm, Kopenhagen, Praag, Boedapest, Wenen, het ging maar door. Ik voelde me vrouw van de wereld.

Thuis was alles goed geregeld, anders kan je dat natuurlijk niet doen. Ik was, vond ik, toch wel erg gelukkig met een man die het prima vond om parttime te werken (eigen klusbedrijf) en daarnaast grotendeels voor de zorgtaken op te draaien. In de praktijk werkte het zo dat mijn moeder 1 dag per week oppaste, de kinderen 2 dagen naar het KDV gingen en hun vader nam de rest van de week op zich. Toen ze naar school gingen, bleven ze op school lunchen en hadden we verder geen opvang. Boodschappen doen, eten koken, huis redelijk aan kant, allemaal zijn taken. Ik zorgde in het weekend voor de was.

En ik dacht dat ik het prima voor elkaar had.

Tot die vreselijke dag dat de waarheid niet meer verborgen kon blijven. Ik, vrouw van de wereld, ik, die haar projecten keurig op orde had, ik, die precies kon aanvoelen wanneer een klant of een teamlid wat extra aandacht nodig had, ik had helemaal niet door dat het thuis niet goed ging!

Toen het niet meer te verbergen viel, kwam het hoge woord er eindelijk uit: hij had grote schulden opgebouwd door te gokken. Gokken??? Hoezo gokken, wanneer dan? Het bleek dat hij helemaal niet 3 dagen per week aan het werk was, het bleek dat hij met een groep vrienden(?) elke dag bij iemand thuis aan het kaarten was. Om geld. Om veel geld. Om heel veel geld. En nu zat hij in de problemen, want dat geld moest betaald worden.

Hij had er spijt van, ontzettend veel spijt van. Hij zou het nooit meer doen, echt, nooit meer. Hij zou het goed maken met me.

Ja, ik heb het betaald. En wat deed ik vervolgens? Ik, de vrouw van de wereld? Ik dacht dat daarmee alles was opgelost. Hij had immers spijt. Hij zou het immers nooit meer doen. Dus er was geen probleem meer.

Toch….?