Te lang niet geschreven. Te veel. Te moeilijk. Want hoe schrijf je van je af, deel je, als het zó dicht bij is. Dat de liefsten in de wereld hiermee geconfronteerd kunnen worden. Dat wil je niet. Toch?
Inmiddels zijn we maanden verder, zijn we ook stappen verder. Dat wel. Maar nog steeds is het niet voorbij. Is het nog steeds zó moeilijk.
Hoe schrijf je van je af, hoe deel je, zonder je te branden aan de hete brij? Hoe komt je hoofd tot rust, zonder de relativerende antwoorden, zonder de bemoedigende reacties, zonder het begripvolle zwijgen?
Soms is het zo verstikkend, dan kán ik niet meer, dan wil ik niet meer. Maar dan zie ik mijzelf de volgende dag toch weer door gaan. En dan gaat het ook wel weer, dan zakt het weer weg. Tot de volgende keer.
Zoals gisteren dus. Weer die confrontatie. Dus ik ga het nu proberen. Van me af schrijven. Delen. Zonder me te branden aan de hete brij.
Een situatie schets. Een man, een vader. Die iets doet, iets heel doms doet. Iets wat ook verboden is. Iets wat gevaarlijk is. Niet alleen voor hem maar ook voor de kinderen. Gevaar voor lijf en leden. Wat dat aan gaat, liep het goed af.
Als de ene ouder blijk geeft van onverantwoordelijk gedrag ten opzichte van de kinderen, moet de andere ouder dubbel zo oplettend zijn. Die andere ouder, dat ben ik. En ik beweer niet dat ik overal gelijk in heb. Ik handel alleen uit emotie, puur uit gevoel. Beschermingsdrang. Contact met hun vader wil ik niet in de weg staan, hoe zou ik dat kunnen? Maar hen naar hem toe laten gaan, terwijl ik niet weet waar en hoe. En alle andere vragen er nog bij, hoe zou ik dat kunnen? Ik word nog misselijk als ik aan de waarschuwende officiële brief denk. Ik zie het nog voor mijn ogen draaien als ik aan het telefoongesprek denk waarin mij verteld werd wat er allemaal had kúnnen gebeuren.
Alles heeft hij laten vallen en hij is vertrokken. Naar het buitenland. Mij achterlatend met een enorme hoeveelheid ellende. Schuldeisers konden hem niet meer vinden, maar mij vonden ze wel. Het huis is dankzij familie en vrienden leeggehaald en zelfs inmiddels verkocht. Nu de restschuld nog…
Ik weet formeel niet waar hij is, via gesprekjes met de kinderen weet ik nu wel in welke stad. Ik weet wat hij vertelt, over wat hij daar doet. Ik weet ook wat anderen vertellen, over wat hij daar doet. Een ander verhaal. En ik ben dus niet gerust. Wil eigenlijk helemaal niet dat de kinderen daar heen gaan. Maar hoe houd ik een kind van 18 tegen?
En nu vraagt het kind van 18 of hij het kind van 14 mee mag nemen. Want papa geeft hen een vakantie, dicht bij hem. En ik weet nog steeds niet of het veilig is of niet. Of er iets kan gebeuren of niet. Ik zeg dat ik in dit geval, zo ‘not like me’, niet kan argumenteren op logica, dat ik hierin alleen maar emotioneel ben. Alle beren op de weg die ik benoem, weerleggen de kinderen, overduidelijk met door hem gegeven antwoorden. En hoe kan ik de kinderen uitleggen dat ik zíjn antwoorden niet serieus kan nemen, dat ik hem niet meer vertrouw, niet meer geloof? Na die 28 jaar, waarin ik door door schande en schade (beiden letterlijk!) heb moeten leren dat hij kan liegen en bedriegen. Dat hij zijn eigen verhalen gelooft, waardoor het voor hem niet eens meer liegen is.
Maar dan is daar de keerzijde. Het kind, met tranen in de ogen, met een vader die zo ontzettend gemist wordt. Het kind, met boosheid naar de moeder omdat die in de weg staat. Tegen houdt. De vader-kind relatie verstoort. Díe moeder, die wil ik niet zijn. Ik wil niet dat mijn kinderen verdriet hebben, gebukt gaan onder de daden van hun ouders. Ik wil niet dat ze huilen als ik die tranen kan tegenhouden.
Ik besef me dat ik ze niet tot in lengte der dagen kan tegenhouden. De geruststellende antwoorden die ik nodig heb, zal ik niet krijgen, nu niet en later niet. Want er komt steeds weer iets. Het houdt nooit op, de hoop daarop heb ik opgegeven. We zullen moeten omgaan met wat op ons pad komt. Niet alleen ik, maar ook de kinderen. Dat je pad niet alleen maar één groot feest is, dat weten de kinderen inmiddels wel. En opvoeden is ook loslaten, dus ik ga langzaam aan het idee wennen dat ik ze moet laten gaan. Ik hoop, ik bid zelfs, dat het goed gaat. Dat het een mooie vakantie wordt. Zonder tranen. Die huil ik wel…
Yvette Luikinga 
11 mei 2016 om 10:25
Ik zie het dilemma. Of ik het zou doen hangt af van je oudste. Kan je hem vertrouwen dat hij volwassen en verstandig genoeg is om op zijn zusje te passen?
Hij vraagt het zelf dus hij wil dat wel.
Op een dag zal je het toch los moeten laten. De vraag is alleen wanneer.