Vooral niet gezien

4 januari 2015 door YvetteLuikinga 4 reacties

Ik moest er opeens van de week weer aan denken, dankzij de Top2000: Emerson, Lake and Palmer met het nummer Peter Gunn (klik als je niet weet welk nummer het is, of als je het gewoon nog even wilt horen). Live versie van een concert uit 1974. Ladies and gentlemen, Emerson…. Lake…. and Palmer…

In 1974 was ik 10 en het is zeer waarschijnlijk dat ik het nummer niet toen al kende. Maar toen ik een jaar of 16-17 was, dus begin jaren ’80, kende ik het in elk geval. Op een middag kwam ik uit school. Mijn vader en moeder allebei aan het werk, broer en zus nog op school, dus ik was alleen thuis.

Wij woonden toen in Wijk bij Duurstede, op een soort hofje. Voor ons huis alleen een voetgangerspad, wat voornamelijk gebruikt werd door ouders en kinderen van en naar de basisschool schuin tegenover ons huis. Achter ons huis was de tuin en daarachter een garage, op een pad alleen voor bewoners. Omdat wij het een-na-laatste huis bewoonden kwam er dus vrijwel nooit iemand langs. Ik leg dit even uit, om te benadrukken hoe alleen ik me voelde. Alleen en vooral niet gezien. Vooral niet gezien.

Ik moet me heel erg lekker in mijn vel hebben gevoeld, pubers kunnen ook wel eens anders hebben natuurlijk, maar ik voelde me echt heel erg goed. Ik had de radio aangezet en opeens kwam dus dat nummer voorbij.

Of jullie dit ook vinden, weet ik niet, maar ik vind het een heel opzwepend nummer. Maar het is niet echt een dansnummer. Tenminste, niet voor bij een schoolfeest, bijvoorbeeld. Maar ik was alleen. En niet gezien. Vooral niet gezien…

Was het die tijd, of was het eerder, echt ik weet het niet meer, maar mensen van mijn generatie kennen Toppop natuurlijk nog wel. En Penny de Jager dan dus ook. Ik vond Penny de Jager echt super, wow, zoals zij kon dansen, dat wilde ik ook.

Ik zat in elk geval al op dansles. Echte dansles, die bij je opvoeding hoort, zeg maar. Of, ik moet zeggen: hoorde. Want welke puber zit nu nog op dansles? Ik hoef er bij mijn pubers niet mee aan te komen. Maar ik zat er dus wel op. Met mijn broer en mijn beste vriendin. Ik durf te zeggen (en kan het bewijzen met mijn cijfers) dat ik het best goed kon. Ballroom en Latin American, beiden was ik best goed in. Maar dat is natuurlijk niets vergeleken bij Penny de Jager.

Die middag voelde ik me goed. En Peter Gunn was op de radio. Ik was alleen. En niet gezien. Vooral niet gezien.

Ik danste. Ik danste alsof ik Penny was. In de studio van Toppop. Ik was een met de muziek. Als ik er aan denk, voel ik het nog, zie ik mezelf dansen. Totaal opgegaan in de muziek. De kamer door, armen zwaaiend in de rondte, in de hoogte. Mijn bovenlichaam draaiend, heen en weer, wild met mijn haren om me heen. Vrij, bijna los van de grond, zwevend op de zware dreun van Peter Gunn. Ik droeg waarschijnlijk gewoon een spijkerbroek, maar ik danste alsof ik het witte jurkje van Penny de Jager droeg.

Deze herinnering zou ik waarschijnlijk allang kwijt zijn, als ik een week later niet door mijn buurmeisje werd aangesproken. Dat buurmeisje woonde achter ons, schuin tegenover ons huis. En zij had een kamer op zolder. En als ze uit haar raam keek, keek ze recht onze woonkamer in….. Ze sprak me aan. ‘Wat kan jij goed dansen.’….

Waarschijnlijk had ze dat nooit tegen me gezegd als ik niet had gedanst met de vaste overtuiging dat ik niet werd gezien. Ik danste alles eruit wat ik in me had, omdat niemand kon zeggen ‘Joh, doe normaal’. Niemand kon zeggen ‘Stel je niet aan’. Niemand kon zeggen ‘Dat kan je helemaal niet’. Het gevoel niet beoordeeld te worden, onbespied te zijn, haalde het beste uit me.

Nu, in januari 2015, houd ik me vast aan die gedachte. Ik ga doen, wat ik graag wil doen, alsof niemand mij ziet. Ik ga me niet druk maken over wat iemand anders ervan denkt. Want dit wordt het jaar waarin het beste van mijzelf eruit gaat komen. Alsof ik niet wordt gezien. Vooral niet gezien.